زندگی گر هزار باره بود بار دیگر تو بار دیگر تو .

امشب از آسمان دیده تو روی شعرم ستاره می بارد

در زمستان دشت کاغذها پنجه هایم جرقه می کارد

شعر دیوانه تب آلودم شرمگین از شیار خواهش ها

پیکرش را دوباره می سوزد عطش جاودان آتش ها

آری آغاز دوست داشتن است گر چه پایان راه ناپیداست

من به پایان دگر نیاندیشم که همین دوست داشتن زیباست

از سیاهی چرا هراسیدم شب پر از قطره های الماس است

آن چه از شب به جای می ماند عطر خواب آور گل یاس است

آه بگذار گم شوم در تو کس نیابد دگر نشانه من

روح سوزان و آه مرطوبت بوزد بر تن ترانه من 

آه بگذار از این دریچه باز خفته بر باد گرم رویاها

هم ره روزها سفر گیرم بگریزم ز مرز دنیاها

دانی از زندگی چه می خواهم من تو باشم تو پای تا سر تو

زندگی گر هزار باره بود بار دیگر تو بار دیگر تو

آنچه در من نهفته ست دریاییست کی توان نهفتنم باشد

باز تو زین سهمگین طوفانها کاش یارای گفتنم باشد

بس که لبریزم از تو می خواهم در میان صحراها

سر بسایم به سنگ کوهستان تن بکوبم به موج دریاها 

آری آغاز دوست داشتن است گر چه پایان راه ناپیداست

من به پایان دگر نیاندیشم که همین دوست داشتن زیباست

فروغ فرخزاد